Zafer UĞUR Yazılar

Kahramanmaraş’tan Göksun’a giderken karşıdan gelen bir  bisikletli    gördüm. Kendisini geçtikten sonra Yakup Bey’e ‘U’ dönüşü yapmasını  ve bisikletçiye yanaşmasını rica ettim.

Bisikletçinin İtalya’dan Türkiye üzerinden Hindistan’a doğru gittiğini  öğrendim. Oldukça yorgun görünen bu İtalyan gence ‘Akşam saat 5’te    Kahramanmaraş’ta buluşalım, sana bir yemek ısmarlayayım.’ dedim.

Akşamleyin saat beş olduğunda ortada yoktu; bisikletle belki hâlâ  varamamış ya da adresi bulamamış olabilir diye düşündüm. Yirmi  dakika sonra buluşma noktasına ulaştı. Ekip arkadaşım Serpil Ata ve  Jakopo Pizzetti isimli bu İtalyan ile yemeğe gittik. Yemeğe başlarken  “Bismillah” deyince şaşırdım. “Sen bunu nereden öğrendin?” deyince, “Bismillah for food, maşallah for truck. (Yemek için Bismillah, kamyon için Maşallah)” diye cevap verdi.

Lise mezunu olduğunu sohbet sırasında öğrenince ülkesine dönünce meslek yüksekokulunda ya da üniversite okumayı düşünebileceğini söyledim. O da olabileceğini ama şu anda böyle bir planı olmadığını söyledi. Ben de sertifikaların ve kâğıtların ona toplumda daha yüksek bir yer sağlayabileceğini aktardım. O da dünyada çok farklı hayat seçenekleri olduğunu, kendisinin kâğıtların yolunu değil, kalbinin yolunu seçtiğini söyledi. Bazı insanlar hayatlarını kâğıtlar ve sertifikalar için harcarlar. Kolej sınavları, üniversite sınavları, master, doktora, devlet memurluğu sınavları ve benzerleri, tapular derken bir anda bir bakarız hayat bitmiş, mezara girmişiz ve para dahil tüm kâğıtlar yukarıda kalmış…